Αυτή η χώρα είναι δική μας, αυτή η πατρίδα είναι δική μας. Είμαστε πατριώτες, είμαστε ATATÜRKÇÜ. Η μεγαλύτερη μας ευκαιρία είναι να γεννηθούμε και να μεγαλώσουμε σε αυτήν τη γη. Ενώ λέγαμε ότι δεν πρέπει να συνηθίσουμε τις ειδήσεις των μαρτύρων, είδαμε με τα μάτια μας ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος ήταν ακόμα στον τρόμο, τόσο όταν εργαζόταν σε στρατιωτικά νοσοκομεία όσο και καθόταν στα καταλύματα. Ακούσαμε τα νέα των μαρτύρων και μερικές φορές ακούσαμε ότι ήταν βετεράνοι.
Στις 17 Φεβρουαρίου 2016, οι μάρτυρες οδών Merasim είναι ακόμα στην καρδιά μας. Πριν από λίγες μέρες, δώσαμε 16 ζωές και 16 παιδιά πατρίδας σε μαύρο χώμα με τρόμο, ο οποίος αιμορραγούσε ξανά. Τα νέα του μάρτυρα μπαίνουν στη ζωή μας με 60 δευτερόλεπτα σε ειδήσεις στην τηλεόραση, ειδησεογραφικές εφημερίδες και ραδιοφωνικές ειδήσεις και μετά τις μοιραζόμαστε στα κοινωνικά μέσα. Στις ειδήσεις, λέμε ότι η εικόνα που βλέπουμε είναι η μητέρα που κλαίει που θάβει τον πόνο της στην καρδιά της που προσπαθεί να σταθεί όρθια, ορφανά παιδιά που περιπλανιούνται ή παίζουν στην αυλή του τζαμιού και στη συνέχεια τελείωσε για εμάς. Υπολογίζουμε ότι κάναμε το καθήκον μας να παρακολουθούμε τις κηδικές προσευχές στην αρχή των φέρετρων με προγράμματα μνήμης. Ωστόσο, δεν τελειώνει. Γι ‘αυτούς, η ζωή είναι πάντα ημιτελής. Merasim Sokak, Οι ζωές των μαρτύρων της Γκάρα και των οικογενειών όλων των μαρτύρων μας έχουν μείνει ημιτελείς. Κάθε χρόνο, μαζευόμαστε ως μη κυβερνητικές οργανώσεις που θέλουν να ξυπνήσουν εκείνους που κοιμούνται με αυτήν την καθιερωμένη τάξη και κάνουν τη διαφορά. Όπως κάθε χρόνο, φέτος πραγματοποιήθηκαν προσευχές, πραγματοποιήθηκαν επισκέψεις μαρτύρων και όλοι διασκορπίστηκαν στα σπίτια τους. Ο δρόμος τελειώνει κάπου και το σημαντικό είναι πόσες ζωές αγγίζουμε και πόσα άτομα μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά και να δούμε έναν κόσμο χωρίς τρόμο.
Μεταξύ των μαρτύρων μας στις 17 Φεβρουαρίου 2016, οι δημόσιοι υπάλληλοί μας, οι αδελφοί και οι αδελφές μας, τραυματίστηκαν ακόμα, οι οικογένειές τους τραυματίστηκαν, ο πόνος τους ήταν ακόμα σαν χθες, το φως τους σβήνει πριν από πέντε χρόνια, πάντα έλεγαν ότι οι λογαριασμοί τους με αυτοί που έφυγαν στο σκοτάδι δεν έχουν τελειώσει σε αυτόν τον κόσμο, συνεχίζουν πάντα να λένε. Ορισμένοι από τους συναδέλφους που άφησαν πίσω τους οι μάρτυρες μας έχουν μεταφερθεί στο Υπουργείο Υγείας, μερικοί από αυτούς συνεχίζουν τη δουλειά τους στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η έννοια της εργασίας. Συνεργασία με ανώτερο προσωπικό στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, το Γενικό Επιτελείο, τη Διοίκηση Χερσαίων Δυνάμεων, τη Διοίκηση Ναυτικών Δυνάμεων, τη Διοίκηση Πολεμικής Αεροπορίας, τη Γενική Διοίκηση Χωροφυλακής, την Ακτοφυλακή και την εκτέλεση κάθε είδους τεχνικής, νομικής, χρηματοοικονομικές, διοικητικές και υποστηρικτικές υπηρεσίες των θεσμικών οργάνων στις 17 Φεβρουαρίου 2016. Όπως στην οδό Merasim, οι οποίοι μαρτύρησαν με ανώτερο προσωπικό, που είναι σε υπηρεσία σύμφωνα με την 24ωρη αρχή εργασίας και πειθαρχίας στην Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου στην ανατολικά και νοτιοανατολικά της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου, δεν αναγνωρίζουν την έννοια των υπερωριών και δεν επιτρέπονται στα σπίτια του στρατού και στις κοινωνικές εγκαταστάσεις, λιγότεροι δικαιούχοι, βελτίωση μισθών, αύξηση της περιόδου υπηρεσίας εκ των πραγμάτων / χωρίς δικαίωμα φθοράς, μη παροχή από τις βελτιώσεις που έγιναν από το περιθώριο παροχών TSK, την τιμή και την υπερηφάνεια που εργάζομαι στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, και ταυτόχρονα σε στρατιωτικά σχολεία για χρόνια. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, συμπεριλαμβανομένων των νοσηλευτών τους, οι οποίοι εργάζονται επί του παρόντος σε μονάδες ιατρείων μονάδων και κεντρικών γραφείων, οι οποίοι έχουν σπουδάσει μαζί στρατιωτική εκπαίδευση, περιμένουν βελτίωση σε όλα τα κοινωνικά, προσωπικά και οικονομικά δικαιώματα χωρίς να χάνουν ελπίδες. Ενώ οι δημόσιοι υπάλληλοι στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις περιμένουν έναν κανονισμό για τα δικαιώματά τους, οι δημόσιοι υπάλληλοι που υπηρετούν εδώ και χρόνια και μεταφέρθηκαν στο Υπουργείο Υγείας κατά της θέλησής τους. Υπάρχει μια ξινή στην καρδιά μου, ένα κομμάτι στο λαιμό μου. Σήμερα, στη στήλη μου, θα γράφω για τους δημόσιους υπαλλήλους, αλλά αφιέρωσα τη στήλη μου στους μάρτυρες μας με αφορμή τον εορτασμό των μαρτύρων του Merasim Sokak στις 17 Φεβρουαρίου, όταν οι μάρτυρες της Γκάρα έσπασαν τις καρδιές μας. Είθε αυτοί που μαρτύρησαν στην οδό Merasim στις 17 Φεβρουαρίου 2016 και όλοι οι μάρτυρες μας να κάνουν τα δικαιώματά τους. Γνωρίζουμε ότι το κράτος μας θα ξεπεράσει τα πάντα, ας τελειώσει ο τρόμος και η φωτιά δεν θα πέσει στις σόμπες. Λέμε για τους μάρτυρες μας που θα είναι πάντα στην καρδιά μας με την επιθυμία κάθε όμορφου πράγματος που περνάει από τις καρδιές μας να γίνει πραγματικότητα και να γίνει πραγματικότητα, όλοι αγαπάμε τη χώρα μας, αγαπάμε τη γη της, τα έθιμα της και κυρίως το λαό της. Ευχόμαστε έλεος από τον Αλλάχ στους μάρτυρες μας, θεραπεία στους βετεράνους μας και υπομονή στις οικογένειές τους, ζώντας όλη μας τη ζωή με τις αξίες που πιστεύουμε και το πιο σημαντικό με αγάπη.
ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΜΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ, ΕΧΩ ΥΨΗΛΗ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΥΨΗΛΑ ΓΙΑ ΣΑΣ ΟΤΑΝ Ο ΤΡΟΦΟΣ ΥΠΕΡ.
Αν έλεγαν ότι περιγράφουν τη θυσία και την απλήρωτη αγάπη που δεν μπορούν να εκφραστούν με λόγια, θα ήθελα απλώς να πω ŞEHİDİM. Αφήστε τα πνευστά σας να αφήσετε τον χώρο σας να παραμείνει….