Γύρισα με ανυπομονησία τις σελίδες ενός από αυτά τα φυλλάδια διακοπών που περιστασιακά πέφτουν μέσα από το γραμματοκιβώτιο.
Ίδια παλιά πράγματα. Αυτό δεν ήταν διαφορετικό.
Προσπαθούσε να είναι καλύτερο να μας στείλετε σε μια κρουαζιέρα.
«Optimist World Wide Cruising». Κάντε κράτηση τώρα και απολαύστε δωρεάν αναβάθμιση στο κατάστρωμα σωσίβιας λέμβου
Νομίζω ότι θα το χάσουμε.
Έχετε δει το μέγεθος αυτών των πλοίων; Είναι μεγαλύτερα από ένα μπλοκ Lord Street.
Το φυλλάδιο υπόσχεται ότι θα έχετε τις διακοπές μιας ζωής. Δεν νομίζω.
Συνειδητοποιούν ότι προσπαθούν να πουλήσουν «τις διακοπές της ζωής» στον άντρα που κάποτε ξεκίνησε να μεταφέρει τη σύζυγό του στην Πορτογαλία και κατέληξε στην Κύπρο;
Είναι αλήθεια! Καθίστε, ρίξτε στον εαυτό σας ένα φλιτζάνι τσάι και θα σας πω την ιστορία.
Ήταν η χρονιά που αποχώρησα.
Είχα πάει στο Μπέρμιγχαμ σε ένα μονοήμερο επαγγελματικό ταξίδι και περιπλανιόμουν στα καταστήματα του αεροδρομίου, ενώ περίμενα την κλήση της πτήσης μου πίσω στο νησί.
Σταμάτησα σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο και, επειδή δεν υπήρχαν πελάτες, σκέφτηκα ότι θα πήγαινα για συνομιλία. Είχα μόλις μια ιδέα.
«Πες μου», είπα. «Είναι αλήθεια ότι οι ταξιδιωτικοί πράκτορες έχουν πάντα ευκαιρίες διακοπών της τελευταίας στιγμής;»
«Πάρα πολύ», απάντησε.
“Και είναι αλήθεια ότι το αεροδρόμιο του Μπέρμιγχαμ πετά σε προορισμούς σε όλη την Ευρώπη;”
«Ναι», είπε. “Αυτό είναι το Διεθνές Αεροδρόμιο του Μπέρμιγχαμ.”
Τον ευχαρίστησα και πήγα στην πτήση μου για να επιστρέψω στο νησί του Μαν.
Εκείνο το βράδυ, ρώτησα την Brown Eyes αν ήθελε να πάει διακοπές.
Με ρώτησε τι είχε στο μυαλό μου. Εξήγησα το σχέδιο.
Κάθε Φεβρουάριο, πηγαίναμε σε μια εμπορική έκθεση στο Μπέρμιγχαμ για μερικές ημέρες.
Τότε θα μείναμε για μερικές μέρες σε κάπου όπως η Οξφόρδη ή το Στράτφορντ. Αλλά φέτος, επειδή αποσύρθηκα, σκέφτηκα ότι θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε λίγο περισσότερο.
Έτσι, κάναμε μια σκέψη και αποφασίσαμε ότι θα ήταν ωραίο να πάμε στην Πορτογαλία.
Αγοράσαμε μερικά οδηγά βιβλία, έναν οδικό χάρτη και κάποιο τοπικό νόμισμα (αυτό ήταν πριν από τα ευρώ) και δύο εβδομάδες αργότερα ήμασταν πίσω στο Μπέρμιγχαμ.
Ο καιρός ήταν κακός.
Χιονίζει, βρέχει και φυσάει ένα θύελλα.
Έπρεπε να αγοράσουμε μερικά φθηνά αδιάβροχα για να περιηγηθούμε στο Μπέρμιγχαμ.
Πήγαμε να δούμε τον ταξιδιωτικό πράκτορα στο αεροδρόμιο.
«Καλημέρα», είπε. ‘Μπορώ να σε βοηθήσω?’
«Ναι», είπα. «Ήμουν εδώ πριν από μερικές εβδομάδες και είπες ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε διακοπές της τελευταίας στιγμής από το αεροδρόμιο του Μπέρμιγχαμ».
«Αυτό είναι σωστό», είπε. «Θυμάμαι ότι κάλεσες. Πού θα ήθελες να πας;» Λοιπόν, πιστεύαμε ότι θα ήταν ωραίο να πάμε στην Πορτογαλία, αν αυτό ήταν δυνατό.
Χτύπησε το πληκτρολόγιό του.
«Πότε θέλαμε να ταξιδέψουμε;» ρώτησε με τα δάχτυλά του έτοιμα.
«Αύριο», είπα.
«Χμμ», είπε. ‘Ασε με να δω.’ Συμβουλεύτηκε την οθόνη του
Η επόμενη πτήση προς την Πορτογαλία από εδώ είναι το Σάββατο, είπε.
Αλλά θα μπορούσα να πετάξω από το East Midlands στην Πορτογαλία την Παρασκευή.
Ήταν Τρίτη. Έξω, προσποιούταν ότι ήταν ο Βόρειος Πόλος και μείναμε σε ένα ξενοδοχείο αεροδρομίου.
Σκέφτηκα ότι θα δοκιμάσω μια διαφορετική προσέγγιση.
Εντάξει, είπα, τι έχετε αυτό που φεύγει αύριο από το Μπέρμιγχαμ και πηγαίνει οπουδήποτε έχει καλύτερο καιρό από ό, τι έχουμε εδώ;
Πατήστε – αγγίξτε – αγγίξτε.
«Κύπρος», είπε.
«Σε αυτήν την περίπτωση, είπα, θα πάμε στην Κύπρο».
Και γι ‘αυτό, την επόμενη μέρα, στεκόμασταν στην άσφαλτο του αεροδρομίου της Πάφου στην Κύπρο κάτω από έναν καταγάλανο ουρανό και έναν ζεστό ήλιο.
Φορούσαμε καλά και αδιάβροχα παλτά, και κουβαλούσαμε ένα πορτογαλικό βιβλίο οδηγιών, οδικό χάρτη και νόμισμα.
Χαρούμενες μέρες.
Πρόσθεσε σχόλιο