Η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης του Ερντογάν έχει φτάσει σε ένα σημαντικό κατώφλι όχι μόνο με τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και με τη Ρωσία, στην οποία οδηγεί στην πόρτα της κάθε φορά που κολλάει τα τελευταία 10 χρόνια.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι η νεο-οθωμανική εξωτερική πολιτική, εμπνευσμένη από τον Abdülhamit, βασίζεται στο ελιγμό των αντιθέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, των δύο μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που παρεμβαίνουν στην περιοχή, φαίνεται ότι η πορεία των ΗΠΑ και της Ρωσίας έχει έρθει στο τέλος.
Ωστε τώρα; Από τη διεξαγωγή νέων επιχειρήσεων στη Συρία, θέτοντας νέους στόχους στη Λιβύη, “Μπλε πατρίδαΑπό τη βιβλιογραφία, η αποστολή πολεμικών πλοίων που συνοδεύονται από γεωτρήσεις και σεισμικά ερευνητικά πλοία στα νότια της Κύπρου και από τον αγώνα NAVTEX στην Ελλάδα και το Αιγαίο, στον Καύκασο.Από την Ασία στα Βαλκάνια “ Βλέπουμε ότι υπάρχει μια σημαντική άρνηση να κάνουμε επεκτατική προπαγάνδα συνοδευόμενη από συνθήματα όπως.
Όταν η κυβέρνηση Ερντογάν είχε κολλήσει στη Συρία, στη Λιβύη, στην Ανατολική Μεσόγειο, όταν είχε κολλήσει εκεί, δεν συνέβη.Πηγαίνουμε στη Σελήνη το 2023Η παραδοχή ότι δήλωσε νέους στόχους, και ότι δεν υπήρχε τρόπος να πάμε στον κόσμο με νεο-οθωμανισμό.στόχος διαφυγήςΔεν θα ήταν λάθος να το δούμε ως “
Το άρθρο του İhsan Çaralan