Αυτό το άρθρο κυκλοφόρησε αρχικά στο Forbes.com στις 13 Ιανουαρίου 2021. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.
Ο Daniel B. Markind είναι συνεργάτης ενεργειακών στηλών του Forbes.com. Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο δεν πρέπει να σχετίζονται με τις απόψεις του Flaster Greenberg PC.
Η πρώτη κίνηση του Προέδρου Μπάιντεν για την ενέργεια διεθνώς πιθανότατα θα είναι μια από τις πιο ατυχείς ενέργειές του – επανένταξη στις Συμφωνίες για το Κλίμα του Παρισιού. Δυστυχώς, δεν θα έχει άλλη επιλογή, αφού έχει δεσμευτεί με συνέπεια να το πράξει. Αυτό θα επιτευχθεί με διεθνή αναγνώριση, αλλά όπως έχω γράψει προηγουμένως θα είναι ουσιαστικά περιοριστικό μακροπρόθεσμα.
Για να μπορέσει να αντιμετωπίσει πραγματικά την κλιματική αλλαγή, ο κόσμος θα πρέπει να περιορίσει την αύξηση των εκπομπών CO2 από την Κίνα, των οποίων οι εκπομπές υπερβαίνουν εκείνες των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό είναι απίθανο να συμβεί, ειδικά με το ότι η Κίνα μπορεί να πει ότι ακολουθεί τη δέσμευσή της υπό το καθεστώς του Παρισιού (που θα είναι).
Εν τω μεταξύ, η νέα διοίκηση θα είναι υπό μεγάλη πίεση για την εφαρμογή τμημάτων της Πράσινης Νέας Συμφωνίας. Καθώς το κάνει, ο κ. Μπάιντεν πρέπει να γνωρίζει τις αποτυχίες άλλων εθνών που έχουν δοκιμάσει ριζικές ενεργειακές λύσεις. Κυρίως είναι η Γερμανία, της οποίας το μοντέλο «Energiewende» απέτυχε άσχημα.
Παρά τις σημαντικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν από την κυβέρνηση Τραμπ κατά του αγωγού Nord Stream 2 στη Βαλτική Θάλασσα από τη Ρωσία στη Γερμανία και τις εταιρείες που συμμετείχαν στην κατασκευή του, τον περασμένο μήνα η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ ενέκρινε την επανεκκίνηση της κατασκευής του τελικού συνδέσμου 100 μιλίων. Αυτός ο αγωγός σταθεροποιεί τη γερμανική υποταγή στις ρωσικές εισαγωγές φυσικού αερίου, οι οποίες παράγονται με ελάχιστο σεβασμό στο περιβάλλον. Παρακάμπτει επίσης την Ουκρανία, την Πολωνία και τα κράτη της Βαλτικής, στερώντας τους τα απαραίτητα έσοδα. Πάνω από δέκα χρόνια μετά την ίδρυση της Γερμανίας «Energiewende», τώρα συνδέεται στενότερα με τη Ρωσία προκειμένου να παρέχει ενέργεια για την ίδια.
Ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες και η υπόλοιπη Δύση προσπαθούν να απογαλακτιστούν από ορυκτά καύσιμα, το φυσικό αέριο προκαλεί πραγματικά μια μεγάλη γεωπολιτική μετατόπιση στην Ανατολική Μεσόγειο. Η ανακάλυψη μεγάλων πεδίων φυσικού αερίου στην περιοχή έχει διαταράξει τα σχέδια της Τουρκίας για οικονομικό έλεγχο της περιοχής. Παρόλο που η Ελλάδα, η Κύπρος, το Ισραήλ και η Ιταλία έχουν συνάψει συμφωνίες για την ανάπτυξη και την εισαγωγή αυτού του πόρου στην Ευρώπη, η Τουρκία έχει μείνει εκτός – κυρίως από μόνη της.
Αργά, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αναγνώρισε την εκκρεμότητα απομόνωσης. Την περασμένη εβδομάδα, μετά από χρόνια εχθρικής κατά του Ισραήλ, ο Ερντογάν ξαφνικά αντιστράφηκε. Μιλώντας μετά από προσευχές της Παρασκευής στην Κωνσταντινούπολη πριν από δύο εβδομάδες, ο Ερντογάν ανακοίνωσε ότι ήθελε καλύτερους δεσμούς με το Ισραήλ και δεν αποκλείει την προοπτική αποκατάστασης πλήρων διπλωματικών σχέσεων.
Η κίνηση του Ερντογάν έρχεται επίσης μετά από πολλές αραβικές χώρες όπως το Κουβέιτ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχουν ήδη δημιουργήσει πλήρεις διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτήν την εξέλιξη, όπως η άνοδος της ιρανικής απειλής και η απογοήτευση αυτών των εθνών με την αδιαλλαξία της παλαιστινιακής ηγεσίας, αλλά η επανάσταση «fracking» έχει επίσης διαδραματίσει μεγάλο ρόλο. Χάρη στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο που τώρα μπορεί να παραχθεί από σχιστόλιθο, η δύναμη του ΟΠΕΚ στην παγκόσμια οικονομία έχει συρρικνωθεί. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι τώρα ελεύθερες να ακολουθήσουν την εξωτερική τους πολιτική για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα χωρίς να ανησυχούν ότι η οικονομική πετρελαϊκή γραμμή θα μειωθεί όπως έγινε κατά τον πόλεμο του Γιομ Κίππουρ του 1973. Το αν η διοίκηση του Μπάιντεν θα πετάξει αυτό το δώρο είτε σταματώντας είτε να επιστρέψει σε μια διπλωματία στη Μέση Ανατολή που στην πραγματικότητα δίνει δύναμη αρνησικυρίας στο παλαιστινιακό στρατόπεδο απόρριψης θα είναι ένα από τα πιο κρίσιμα πράγματα που πρέπει να παρακολουθήσουμε διεθνώς καθώς αναλαμβάνει το αξίωμα ο νέος Πρόεδρος .
Στο δικό μας ημισφαίριο, τα ενεργειακά ζητήματα θα είναι σημαντικά τόσο για τον Βορρά όσο και για τον Νότο. Βόρεια των συνόρων, στον Καναδά, η διάσπαση μεταξύ των πετρελαϊκών επαρχιών Albertan και Saskatchewan και του υπόλοιπου έθνους έχει κρυώσει λίγο, αλλά παραμένει οξεία. Ο πρωθυπουργός Justin Trudeau εξαγόρασε το ενδιαφέρον του Kinder Morgan για τον αγωγό Trans-Mountain από κοντά στο Έντμοντον της Αλμπέρτα έως την ακτή του Ειρηνικού βόρεια του Βανκούβερ της Βρετανικής Κολομβίας, αλλά δεν έχει ακόμη αρχίσει να ολοκληρώνει την κατασκευή. Ενώ ο κοραναϊός και τώρα το χάος στις Ηνωμένες Πολιτείες κυριάρχησε στους κύκλους των ειδήσεων τον τελευταίο χρόνο, δεν πρέπει να είμαστε πολύ αισιόδοξοι για τα ζητήματα που αντιμετωπίζει ο Καναδάς αυτή τη στιγμή. Η οικονομική και πολιτική τους διάσπαση κυμαίνεται σχεδόν τόσο βαθιά όσο η δική μας, αν και με περισσότερη καναδική ευγένεια ελπίζουμε να κρατήσει το καπάκι.
Τότε υπάρχει η χώρα με τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο και ίσως τη χειρότερη κυβέρνηση, τη Βενεζουέλα. Παρά τις αμέτρητες προσπάθειες να αναγκάσει την απομάκρυνσή του, ο πρόεδρος Νικολά Μαδούρο κρέμεται. Η βιομηχανία πετρελαίου και η παραγωγή της χώρας του, που κυριαρχούν στην οικονομία του, έχουν αποδεκατιστεί, αλλά ο Maduro εξακολουθεί να διατηρεί την υποστήριξη του στρατού της χώρας. Όσο το κάνει, παραμένει ένας φιλόξενος στόχος για το Ιράν, την Κίνα και τη Ρωσία να συνεχίσουν να τον στηρίζουν, κερδίζοντας παράλληλα ενδιαφέρον για τα ενεργειακά του στοιχεία. Τα τελευταία δύο χρόνια η Βενεζουέλα δεν ήταν στα νέα. Μην περιμένετε να συνεχιστεί.
Τέλος, υπάρχει η ελάχιστα γνωστή περιοχή που θα μπορούσε να είναι ο τόπος που παλεύουν περισσότερο από τις παγκόσμιες δυνάμεις για επιρροή τα επόμενα χρόνια, η συνοριακή περιοχή μεταξύ Αργεντινής, Βολιβίας και Χιλής. Σχεδόν το 70% των παγκόσμιων αποθεμάτων άλμης βρίσκονται εκεί, το οποίο είναι εξαιρετικά σημαντικό σε έναν κόσμο που επιδιώκει αυξημένη αποθήκευση μπαταριών για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Πέρυσι,
Η Βολιβία αποφάσισε να καθυστερήσει τις συμφωνίες με μια κινεζική εταιρεία και μια γερμανική εταιρεία για την εξαγωγή λιθίου, λέγοντας ότι η Βολιβία θα το πήγαινε μόνη της.
Δυστυχώς, ο ενεργειακός μας λόγος στις Ηνωμένες Πολιτείες παραμένει ρηχός. Δεν έχουμε σκεφτεί επαρκώς τι απαιτείται για την αποθήκευση και τη μετάδοση της ηλιακής και της αιολικής ενέργειας. Το βασικό στοιχείο αυτών των αναγκών είναι το λίθιο, το βασικό στοιχείο στις περισσότερες σύγχρονες μπαταρίες. Χωρίς λίθιο, η ηλιακή και η αιολική ενέργεια δεν έχουν καμία πιθανότητα να γίνουν σημαντικές πηγές ενέργειας που τροφοδοτούν τον κόσμο. Με τόσα πολλά που βρίσκονται σε αυτό το απομονωμένο τρίγωνο της Νότιας Αμερικής, η σταθερότητα και ο πολιτικός προσανατολισμός αυτών των χωρών καθίσταται υψίστης σημασίας για ολόκληρο τον κόσμο. Κατά πάσα πιθανότητα έχετε ακούσει λίγα για αυτές τις χώρες τα τελευταία χρόνια. Μην περιμένετε να συνεχιστεί καθώς ωριμάζει η δεκαετία.