Θα ακούγαμε το όνομά του αλλά δεν μπορούσαμε να ακούσουμε την ομιλία του. Οι πληροφοριοδότες είπαν, «Ατρόμητοι».
Την εβδομάδα που ήρθα στην Κωνσταντινούπολη την 1η Ιανουαρίου 1981, ξεκινήσαμε να μιλάμε με ανθρώπους που τους γνώριζαν πριν.
Όταν ξεκινήσαμε τις θρησκευτικές συνομιλίες σε ένα τζαμί ή μια αίθουσα τα βράδια κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, αρχίσαμε να συναντάμε ανθρώπους που γνώριζαν τον δάσκαλο Timurtaş.
Ένας από αυτούς λέει: «Εμείς, τρία αδέλφια, κερδίσαμε τα προς το ζην παίζοντας καλάμια και μετακινώντας το έθνος σε γάμους όταν ήμασταν στη χώρα. Ένας από εμάς παίζαμε μπαγκλάμα, ένας από εμάς απολάμβανε, ένας από εμάς έπαιζε Νταρμπούκα.
Επειδή το έθνος ήταν φτωχό, τα χρήματα που έδωσαν δεν μας ικανοποίησαν και μετακινήσαμε στην Κωνσταντινούπολη.
Η δουλειά μας πήγε καλά, δεν θα περάσαμε τις προσευχές μας την Παρασκευή. Όταν φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη, αρχίσαμε να ακούμε διαφορετικές φωνές.
Το Musicianship είναι μια ζωντανή επιχείρηση και το έργο μας στην Κωνσταντινούπολη είναι επίσης ενεργό. Για αυτόν, τα κινούμενα κηρύγματα την Παρασκευή μας ικανοποίησαν.
Μια μέρα, ακούσαμε τον Timurtas, συναντηθήκαμε και ξεκινήσαμε τις προσευχές μας πέντε φορές την ημέρα.
“Συνεχίσαμε να υποστηρίζουμε όλες τις ενεργές συναντήσεις, αντιδράσεις και μποϊκοτάζ στην Κωνσταντινούπολη με σκοπό τη λατρεία.”
Γνώρισα τον δάσκαλο, αγαπήσαμε ο ένας τον άλλο, ερχόταν στο τζαμί όπου κήρυξα την Παρασκευή για να κάνω την προσευχή της Παρασκευής σε ημέρες που απαγορεύονταν τα κηρύγματα του.
Και θα απαντούσα στην πρότασή μου, “Εδώ πηγαίνετε, κάνετε το κήρυγμα”, “Θα σας κάνουν όπως μου αρέσει”.
Είθε ο Αλλάχ να συγχωρήσει όλους όσοι εργάστηκαν στο Diyanet εκείνες τις μέρες και ανά πάσα στιγμή.
Αλλά πρώτα απ ‘όλα, αφήστε αυτούς που έχουν εξουσία να σας συγχωρήσουν περισσότερο.
Είθε ο Αλλάχ να μεταχειρίζεται τον αφέντη με το έλεος του με τη συγχώρεση και τη συγχώρεση του.
Τώρα, παρουσιάζω το ποίημα του καθηγητή Effendi, το οποίο δημοσιεύθηκε στο μηνιαίο ισλαμικό περιοδικό όταν ήταν μαθητής του ιμάμη-χατιπ:
Ισλάμ και αυτό…
Η κάθοδος μου έκλαιγε μια φορά
Από τον ουρανό, ένα ντους ψιλής βροχής έβρεχε το κακό
Ο Λαλ ήταν σιωπηλός, η φωνή του νόμου του Θεού
Η αναπνοή του TRUTH σχεδόν σταμάτησε
Τα ανθρώπινα όντα ήταν αληθινά, η γνώση και η γνώση ήταν σιωπηλές
Οι πολυθεϊστές και οι υποκριτές έκαναν εμετό
Ανδρικότητα, η ζωή είχε φύγει, η τιμή είχε φύγει
Οι άνθρωποι που έκαναν τη μετάφραση εξαπλώθηκαν μνησικακία
Οι κύριοι παρατηρητές άνοιξαν τα χέρια τους στο Θεό
Παντού χάθηκαν σωστά
Τα δεξιά και τα αριστερά δεν ήταν πλέον αισθητά
Το μυστικό είναι το hilkat Muhammet (SAV) σε μια τέτοια στιγμή
Γεννήθηκε για αποκατάσταση στην Αραβία
Ο κόσμος είχε αποκτήσει φως όταν γεννηθήκατε, Ω Νεμπί!
Σας ανανεώνουμε κάθε στιγμή, ο λόγος του φρικιού
Είστε επειδή τόσο ο κύριος όσο και ο βασιλιάς του κόσμου
Αν δεν ήσασταν εκεί δεν θα βρούμε penah
Verd-i ahmer πού θα μυρίζει χωρίς εσένα
Αν δεν είχατε γελάσει, πού θα ήταν ο κόσμος ηθικός;
Επιτρέψτε μου να οδηγήσω τους φτωχούς προς τα δεξιά
Leb-i με την αμηχανία μου, επιτρέψτε μου να πω “ΕΓΩ ΑΓΑΠΗ
Ενώ τα χέρια μου τρέμουν κρατώντας αυτό το στυλό
Με έλεος βλέποντας την άθλια κατάσταση μου
Ενώ το φτωχό μου σώμα καίγεται μέσα
Η μόνη μου δυσκολία είναι να δω το ευλογημένο τάφο
Levlake… Levlake… Lema halaktü’l Eflake
Σας δηλώνει ŞAH-I MÜLKÜ EMLAK
TİMURTAŞ UÇAR İMAM HATİP SCHOOL İSTANBUL
Πως?
Το δημοσίευσα έτσι ώστε να μπορείτε να συγκρίνετε αυτές τις μέρες με τον ιμάμη-χαπιταλιστή εκείνων των ημερών.
Το ποίημα του Χόκα, Ισλαμικό Περιοδικό Θρησκευτικό, Επιστημονικό, Πολιτικό Μηνιαίο Περιοδικό ΕΤΟΣ 7, ΑΡΙΘΜΟΣ 59, ΤΟΜΟΣ 5, ΕΚΔΟΣΗ 11 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1962 Άγκυρα
Δημοσιεύθηκε στη σελίδα 81 στο 59ο τεύχος του συμπληρώματος νεολαίας του ισλαμικού περιοδικού σε αυτό το περιοδικό.
Ιδιοκτήτης του περιοδικού: Kemaleddin Şenocak.
Συγγραφείς σε αυτό το τεύχος:
Hasan Basri Cantay, Semahaddin Cem, Mehmet Oruç, Dr. Talat Koçyiğit, Dr. Mailsmail Cerrahoğlu, Dr. Lütfi Doğan, Att. Kemaleddin Nomer, Kemladdin Şenocak, Κύπρος Mufti Mehmet Dânâ, Hüsnü Dikeçligil, Tahsin Yaprak.
Εύχομαι έλεος στους νεκρούς και υγεία στους επιζώντες, με ευημερία και πίστη.